Neem contact met ons op
Wij spreken de taal, kennen de wetten en begrijpen de cultuur
Een vergeten scheiding
Joris (50) en Babette (48) besluiten na 25 jaar huwelijk te gaan scheiden. Hun twee kinderen, Bas en Mark, zijn op dat moment 23 en 21 jaar. Zij zijn het snel met elkaar eens over de verdeling en leggen alles vast in een echtscheidingsconvenant, opgesteld door een advocaat. Daarin wordt vermeld dat zowel de woning in Nederland als het vakantiehuis in de Dordogne naar Joris gaat en dat hij daarvoor Babette uitkoopt voor een bedrag van € 125.000,00.
Joris en Babette krijgen van hun advocaat het advies dat zij alles gewoon bij een Nederlandse notaris kunnen regelen. Franse notarissen zijn immers veel te duur.
Zo gezegd zo gedaan. Joris en Babette wenden zich tot hun notaris en die stelt keurig de akte van verdeling op, Joris betaalt het bedrag van € 125.000,00 via de notaris aan Babette en de woning in Nederland wordt eigendom van Joris. Over het vakantiehuis in Frankrijk wordt door niemand meer met een woord gerept.
Babette, inmiddels hertrouwd met Daan, overlijdt op 68 jarige leeftijd plotseling aan een hartstilstand. Omdat Bas en Mark haar huwelijk met Daan nooit hebben kunnen accepteren, is de relatie tussen Babette en haar kinderen zozeer verslechterd, dat zij in een testament Daan tot haar enige erfgenaam heeft benoemd en Bas en Mark heeft uitgesloten van haar erfenis. Bovendien heeft zij bepaald dat als Daan overlijdt, zijn erfdeel naar zijn kinderen zal gaan, alles om te voorkomen dat Bas en Mark maar iets van haar erfenis krijgen.
Joris geniet in de tussentijd volop van zijn paradijsje in de Dordogne en ook Bas en Mark verblijven er regelmatig met hun gezinnen.
De schok is dan ook groot als Joris tijdens een verblijf in Frankrijk volkomen onverwacht overlijdt.
Enkele weken na de begrafenis hebben Bas en Mark de meeste zaken in Nederland geregeld en beseffen zij dat zij dat ook in Frankrijk de erfenis moet worden afgewikkeld.
Zij verzoeken mij dan ook om de woning in Frankrijk op hun naam te zetten en aangifte te doen voor de Franse successierechten. Immers, zij zijn de wettelijke erfgenamen van Joris.
Als ik inzage laat nemen in het Franse kadaster, blijkt echter dat de woning in Frankrijk niet alleen op naam staat van Joris, maar ook nog voor de helft op die van Babette. Bas en Mark vertellen mij dat het vakantiehuis destijds door hun ouders samen is gekocht, maar deze inmiddels gescheiden zijn en dat het destijds zo was geregeld dat de woning in Nederland en het vakantiehuis naar Joris zouden gaan. Joris had Babette hiervoor zelfs betaald!
Ik leg hen echter uit dat weliswaar in het echtscheidingsconvenant is vastgelegd dat het vakantiehuis naar Joris zou gaan, dat de Nederlandse notaris keurig een akte van verdeling had opgemaakt en de betaling van het bedrag van € 125.000,00 is overgemaakt aan Babette, maar dat het vakantiehuis in Frankrijk echt door een Franse notaris op naam van Joris had moeten worden gezet.
Het gevolg is dat Joris wel betaald heeft aan Babette, maar dat hij hiervoor nooit de volle eigendom van het vakantiehuis heeft gekregen. En als klap op de vuurpijl moet ik Bas en Mark ook nog mededelen dat door het overlijden van Babette niet zij, maar Daan de heft van hun moeder heeft geërfd en dat zijn medewerking vereist is om uiteindelijk het vakantiehuis op hun naam te krijgen.
Als Bas en Mark mij vertellen dat zij sinds het huwelijk van hun moeder met Daan geen enkel contact meer hebben en dat hij bovendien enige tijd geleden overleden is, komen de complicaties van deze vergeten scheiding echt naar boven.
Uiteindelijk zijn niet Joris, niet Bas en Mark, niet Daan maar de kinderen van Daan eigenaar van de helft van het vakantiehuis en wacht Bas en Mark een lange, onzekere maar bovenal zeer kostbare juridische rechtsgang in Frankrijk.
Voor Bas en Mark is het een bittere pil dat deze problemen hadden kunnen worden voorkomen door een beter advies.
Als Joris en Babette bij hun scheiding waren gewezen op het feit dat zij ook in Frankrijk het één en ander hadden moeten regelen en dat de akte van hun eigen notaris hiervoor niet voldoende was, waren al deze problemen te voorkomen geweest.
Het goedkope advies om het vooral niet te regelen bij een “dure” Franse notaris, blijkt achteraf duurkoop te zijn.
Auteur: mr. Monique Rombouts, notaris bij Van Gogh notarissen & adviseurs